Γιατί όλες οι "Μάχες" κεδίζοναι με κόπο στο πεδίο....

 

Είναι καλοκαίρι.

Η θάλασσα γαληνεύει τις ψυχές σε κάποια ακρογιαλιά, καθώς το κύμα σβήνει απαλά στην άμμο. Σε άλλα σημεία, η σιωπή της μεσημεριανής ξεκούρασης αγκαλιάζει ανθρώπους που κοιμούνται ήσυχα στα σπίτια τους, στην ασφάλεια και τη δροσιά του κλιματιστικού.

Κι όμως, την ίδια ώρα, κάπου στα βουνά των Μεγάρων, υπάρχουν άλλοι άνθρωποι.

Αφανείς.

Ταπεινοί.

Άγρυπνοι.

Είναι οι εθελοντές της ομάδας Κούρος Μεγάρων.

Με ανοιχτούς τους ασυρμάτους, αφοσίωση και καρδιά μεγαλύτερη απ' τα βουνά που φυλάνε, περιπολούν αθόρυβα.

Βήμα το βήμα, μάτι το μάτι, υψώνουν φραγμό στη φωτιά πριν γεννηθεί, πριν προλάβει να καταπιεί τα ιερά χώματα που πατούν.

Γιατί δεν φυλάνε μόνο τα δέντρα.

Φυλάνε τη μνήμη. Τη γη των προγόνων. Την ανάσα των παιδιών μας.

Δεν το κάνουν για φώτα ή για χειροκρότημα.

Το κάνουν γιατί μέσα τους φλέγεται μια άλλη φωτιά — εκείνη της προσφοράς, της τιμής, της αγάπης για τον τόπο.

Κάθε βήμα τους μια προσευχή.

Κάθε νύχτα ξάγρυπνη, μια δήλωση πίστης.

Ας μην τους ξεχνάμε.

Γιατί όταν όλα μοιάζουν ήσυχα… είναι επειδή κάποιοι στάθηκαν στο σκοτάδι για να μείνει το φως.